Omgaan met verlies in tijden van Corona
Het is niemand ontgaan dat we ons in crisistijd begeven en dat dit nogal wat emoties oproept. Deze corona crisis dwingt ons nu maximaal om te leren omgaan met verlies. Verlies van vrijheid, van inkomen, van toekomstperspectief. Verlies van onbezorgdheid, van controle over ons leven, van vertrouwen misschien ook. En natuurlijk ook verlies van gezondheid en van mensen die we lief hebben… We verliezen veel met elkaar in deze weken. En dit roept – in meer of mindere mate – angst en onzekerheid op. Het liefst, en dat zien we ook nog steeds aan het gedrag van velen, wringen we ons in allerlei bochten om zoveel mogelijk op oude voet door te gaan. Niet bereid om verlies te aanvaarden. Maar de enige manier om je door deze periode heen te slaan is je aanpassen aan de nieuwe situatie.
Juist nu worden we uitgedaagd om terug te vallen op zekerheden. Op een soort oer vertrouwen. Het vertrouwen en de zekerheid dat het leven opnieuw zijn weg zal vinden. Dwars door een omgevallen werkelijkheid heen. Maar hoe…?
Ik kan je alleen vertellen wat voor mij werkt. Wat mij helpt om me steeds terug te roepen als ik angst voel opkomen. Angst om dierbaren te verliezen en mijn veilige haven te moeten verlaten. In mijn werk als stervensbegeleider, uitvaartbegeleider en rouwbegeleider word ik daar in deze periode nog meer mee geconfronteerd. Misschien helpt of inspireert mijn verhaal jou om ook met enige moed door te blijven lopen en elke dag opnieuw op z’n minst te proberen om met vertrouwen naar de toekomst te kijken. Want dat doe ik. Ondanks alles.
Voor mij helpt het om te kijken naar en te vertrouwen op de natuur, waar wij als mens uiteraard onderdeel van uitmaken. Wij zijn niets meer of minder dan een stukje uit de kringloop en het ritme van de natuur, de seizoenen. Na de zorgvuldig opgebouwde groei en kleur van lente en zomer verliest ook de natuur haar groei en glans in herfst en winter. Niet alleen verliest ze, maar herfst en winter maken ook kapot. Door vorst, storm en gebrek aan zonlicht gaan stukjes uit de natuur kapot. Ze verliest. Deze ontwrichtende en verwoestende elementen dwingen de natuur – en nu ons mensen – om sterk en krachtig te blijven in de kern. Ondanks het vallen van takken en bladeren, het inleveren van kleur en groei om in de basis stevig te blijven. Geworteld en met rechte stam. Om de storm te laten passeren, mee te bewegen op de wind, te aanvaarden wat verloren gaat en ons niet te verzetten. In dat verzet gaat namelijk de energie verloren die we straks hard nodig hebben om weer volop te kunnen bloeien. Deze winter is natuurlijk een metafoor voor de crisistijd waar we in zitten, want als je naar buiten kijkt is het juist volop lente.
De natuur is daarom voor mij niet alleen een bron van inspiratie maar is ook troostend en hoopvol: wat er ook gebeurt, voor welke uitdagingen ik ook kom te staan de natuur zal me steeds laten zien dat het leven doorgaat. Dat het ook weer lente wordt.
Dus zoek ik de natuur op. Zoveel als ik kan. Dit kan ook als je niet in de natuur woont of makkelijk naar buiten gaat. Al is het vanaf je balkon of vanuit je raam. Je blik op die oeroude boom aan de overkant van de straat en de bloemen die zich weer boven de grond laten zien. Of kijk natuurfilms en -series vanaf de bank als je nu het huis niet uit kunt of wilt. Ik hoop dat het ook jou – naast de angst die je voelt en er ook mag zijn – hoopvol stemt over het leven na de storm. Het leven na Corona.